De tweede sectie van Woutertje Pieterse, luistertijd bijna 42 minuten.

Al jaren neem ik als vrijwilliger luisterboeken op voor Librivox. Ik heb net De Stille Kracht af van Louis Couperus en heb nu een monsterproject onder handen genomen: De geschiedenis van Woutertje Pieterse van Multatuli. Best een dik boek…

Omdat er wel heel wat water door de Maas zal gaan voor het af is, lijkt het me leuk om de secties die af zijn als een onregelmatige podcast te publiceren – zolang Posterous ten minste niet gaat mopperen over de omvang van de files.

Woutertje Pieterse heb ik gelezen toen ik een jaar of 14 was, en ik vond het toen al leuk. Nu bij herlezen en voorlezen valt me vooral het ongelofelijke schrijfplezier van Multatuli op. Ik schiet ook geregeld in de lach tijden het opnemen en moet dan hele stukken overdoen. Heerlijk!

Luister nu naar sectie 1:

Ik huil niet zo vaak bij boeken. Bij films hoeven ze maar een viool aan te zetten en de tranen lopen over mijn wangen. Bij boeken blijf ik nuchterder. Maar niet bij dit boek. Het greep me aan, naar de keel. Het verscheurde me en liet me wezenloos achter. De Middagvrouw van Julia Franck. Het verhaal staat al overal op internet, dus dat zal ik hier niet uitgebreid gaan herhalen. Het is geen nieuw boek ook. 

Als moeder laat je je kind niet achter op een station terwijl je leven op dat moment niet echt in gevaar is. Als je dat wel doet, ben je een slechte moeder. Behalve als je Helene’s leven leiddet. Dat Franck me deze ‘ontaarde” moeder zó laat begrijpen, zo mee laat voelen zonder violen aan te zetten, is indrukwekkend. Ja, hier en daar is het boek erg Duits-romantisch. Maar ik vergeef het haar. Alle afwijzing die Helene meemaakt is ijzingwekkend en toch nergens larmoyant.

Donderdag bespreken we het met leesclub Eat Drink Book Woman. Kan me niet voorstellen dat iemand het niet prachtig vindt. Maar treurig. Dat wel.