Een Quick Response Code, ook wel QR-code. Dat is wat je hierboven ziet. Als je een QR-reader op je mobiel hebt (of downloadt), kun je lezen dat er mijn naam, bedrijfs- en adresgegevens in verstopt staan. Een half jaar geleden hoorde ik er voor het eerst over. In Japan, waar de QR-code is ontwikkeld voor de autoindustrie kun je met die code inmiddels betalen en extra informatie bij veel producten krijgen. Je kunt er namelijk tot ruim 7000 tekens op kwijt. In Nederland zie je de code nu af en toe verschijnen op visitekaartjes, die je dan kunt scannen met je mobieltje. Een url bijvoobeeld opent automatisch in je mobiele browser, adresgegevens kun je opslaan zonder ze over te tikken.

En vanochtend herinnerde Etienne Petit mij weer aan het bestaan van die QR-code. Ooooooooo ja! Die wilde ik op mijn nieuwe visitekaartje! Shit! Gisteren akkoord gegeven op de pdf. Gelukkig had Maartje Boer, onze vormgeefster van The Plunge, die nog niet doorgestuurd naar de drukker. Nu kan ze nog snel een QR-code op de achterkant zetten. Hoe meer tekens je gebruikt hoe lastiger het is om die zonder professionele scanner te lezen, maar je adresgegevens gaan prima. Maar alleen een url is ook mooi, dan krijg je een minder druk beeld. Moet ik nog even kiezen. Maar hoe dan ook: überhip. Toch?

Allerbeste cadeau dat ik kreeg: A short history of tractors in Ukrainian, van mijn dochter Ella (9). Met gedicht:

En dat deed mijn mond.
Verder is de oogst drie cd's. Lizz Wright, Mariza en Jamie Cullum. Goede oogst.

Op dit moment zit ik 7,5 uur te wachten op de KPN-monteur die voor ons een telefoonlijn komt aanleggen. In het nieuwe Kiezelkantoor, waar nog geen voorzieningen zijn en waar de verwarming het niet doet. Het enige dat er is, is stroom en internet. Vandaar dat ik dit kan posten. Ik begin nu redelijk wanhopig te worden. De monteur zou tussen 8.00 en 13.00 uur komen. Om 13.00 uur belde ik en kreeg te horen dat de monteur nog één andere klant had en dan bij mij zou komen. Om 14.30 belde ik weer. Binnen een half uur zou de monteur bellen. En anders mocht ik mailen, dan werd ik meteen door de servicedeskmedewerker gebeld. Allebei niet gebeurd.

De foto is gemaakt door één van de andere huurders van dit verzamelgebouw. Toen was ik nog vrolijk – ik zat pas twee uur te wachten. Inmiddels kan ik wel janken.

Update:

Om 15.30 weer gebeld. Drie keer doorverbonden, uiteindelijk een mevrouw van de planning aan de lijn. Die vertelde dat er wel degelijk een monteur geweest zou zijn (ik twijfel eraan), maar buiten al gezien had ‘dat er te weinig capaciteit was en dat er bijgeboord moest worden’. ‘Waarom weet ik dat niet?” “Ik ga het voor u uitzoeken, blijft u aan de lijn.” 20 minuten later heb ik opgehangen. De eerdere servicedeskmedewerker had intussen gemaild: “Ik heb u gebeld, maar u nam niet op!” Tja, dat krijg je dan.

Om 16.00 uur besloot ik dan maar naar huis te gaan en kreeg alsnog de dame aan de lijn die mij vervolgens zó onbeschoft te woord stond (“Moet ik dat nou nog een keer uitleggen? U vraagt nu al voor de tiende keer hetzelfde!”) dat ik haar naam en die van haar chef vroeg, zodat ik een klacht kan indienen. “Ik heb geen chef, ik heb een manager!”. Ja, tuurlijk. Morgen word ik gebeld voor een afspraak binnen vier dagen. Heel fijn, zeker weer een dag gaan zitten… Dacht het niet.